Αποκαθήλωση

Κρίμα το παιδί. Αυτό δεν θα ξαναδεί το φως, δεν θα ξοδέψει τις χαρές (και τις στεναχώριες) που χρωστάει η ζωή στον καθένα μας.

Εμείς οι υπόλοιποι θα συγκινηθούμε, θα οργιστούμε, θα πετάξουμε νεράντζια ή μολότοφ, θα κάνουμε την πορεία μας, θα γράψουμε την παπαριά μας. Την άλλη μέρα λιγότερο, την άλλη πιο λίγο. Την άλλη βδομάδα θα στολίσουμε και το δένδρο (για τα παιδιά βέβαια), θα κάνουμε βιαστικά τις χριστουγεννιάτικες αγορές μας (για τα παιδιά βέβαια), θα στολίσουμε και το γιορτινό τραπέζι (πάντα για τα παιδιά).

Σε ένα μήνα θα μιλάμε για την κρίση, τα επιτόκια, την ανεργία, τα μπλόκα των αγροτών, τις εκλογές.

Αλέξης, ποιος Αλέξης; Θα τον κλαίνε η μάνα και ο πατέρας του, θα δακρύζουν δυο φίλοι και συγγενείς.

Μέχρι τότε θα έχουν "φύγει" και άλλα παιδιά. Θαλασσοπνιγμένα λαθρομεταναστάκια, άτυχοι βιοπαλαιστές, παράπλευρα θύματα της ασφάλτου. Χωρίς κάμερες, διαδηλώσεις και group στο facebook.

Και χωρίς να έχουμε κάτσει να σκεφτούμε:
Τι ευθύνη αναλογεί στον καθένα μας για όλα αυτά;
Πόσο κομμάτι της βόλεψής μας (αν) είμαστε διατεθειμένοι να ξοδέψουμε για να σταματήσουν;

.