Υπενθύμιση (ποιοι είμαστε, που πάμε κ.τ.λ.)

   Σταματήστε το λεωφορείο να κατέβω, δεν πήρα εισιτήριο γι' αυτές τις μαλακίες.   

Λαϊκή σοφία...

 

 

 

 

"Ουδείς μωρότερος  των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι καθηγητές"

Σ/Ν για φυτοφάρμακα

Αγαπητοί συνάδελφοι

Αν και βρισκόμαστε εν μέσω ακραίων μετεωρολογικών και οικονομικών συνθηκών, θεώρησα καθήκον μου να καταθέσω την άποψή μου στην διαβούλευση που αφορά το ΣΝ για τα φυτοφάρμακα.

Ως προς το σημείο που έχει τραβήξει την προσοχή των περισσότερων, την συνταγογράφηση, θέλω να αναδείξω μια νέα οπτική γωνία:

Η πρότασή μου είναι να μεταχειριστούμε τα φυτοφάρμακα ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας τους.

Στην περίπτωση που από το περιεχόμενο της συσκευασίας δεν μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος ας διατίθενται ελεύθερα.

Όταν η ποσότητα αρκεί για τον θάνατο από ενός έως πέντε ανθρώπων (μιας τυπικής οικογένειας) να χρειάζεται συνταγή τουλάχιστον από απόφοιτο ΤΕΙ. Σε περίπτωση που η οικογένεια είναι πολυμελής (πάνω από 5 δυνητικά νεκροί) το ΤΕΙ να είναι Φυτικής Παραγωγής.

Και συνεχίζουμε στο επιστημονικότερο. Όταν το φυτοφάρμακο μπορεί να θανατώσει ένα μικρό χωριό (έως 100 κατοίκους) να χρειάζεται συνταγή Γεωπόνου (εννοώ ΠΕ). Όταν το χωριό είναι κεφαλοχώρι (πάνω από 1000 κατοίκους) ο Γεωπόνος να είναι κατεύθυνσης Φυτικής παραγωγής.

Όταν (το εν λόγω φυτοφάρμακον) μπορεί να εξολοθρεύσει μια επαρχιακή πόλη να χρειάζεται και ένα μάστερ. Διδακτορικό μόνο όταν αναφερόμαστε σε πρωτεύουσα νομού (50-100 χιλιάδες κάτοικοι).

Σε περίπτωση που το φυτοφάρμακο και η ποσότητα μπορεί να "τακτοποιήσει" την Αθήνα (πρωτεύουσα ούσα) ή την Θεσσαλονίκη (συμπρωτεύουσα) να χρειάζεται Καθηγητής της Γεωπονικής ή Γενικός Γραμματέας του ΥΠΑΑΤ, μιας και η υπογραφή και των δυο έχει μεγάλη βαρύτητα.

Και αφού με τον παραπάνω τρόπο θα έχουμε λύσει τα συντεχνιακά μας, ας δούμε και λίγο την οικολογία (Μιχάλη).

Γιατί ενώ το ΣΝ αναφέρεται σε πρόστιμα και φυλακίσεις για τη διακίνηση ή χρήση ληγμένων ή αποσυρόμενων φυτοφαρμάκων δεν αναφέρεται καθόλου σε μια λογική διαδικασία απόσυρσης ή καταστροφής τους;

Μήπως γιατί αυτή η διαδικασία θα έχει κάποιο κόστος και δεν θέλει ο νομοθέτης να στείλει τον λογαριασμό σε κάποιον ψηφοφόρο;

Μπορούμε να εξετάσουμε δύο υποπεριπτώσεις:

Α) Τυχαίος καταναλωτής (ή διακινητής) έχει στην κατοχή του ένα πεντόκιλο κοκκώδες φυτοφάρμακο, χωρίς την αρχική συσκευασία. Γνωρίζει μόνο ότι είναι φυτοφάρμακο.

Τι πρέπει να το κάνει συνάδελφοι; Να πάρει ένα δανειάκι για να το πάει στη Γερμανία να το καταστρέψει; Μόνο αυτή την διέξοδο πρέπει να του δίνει ο νομοθέτης; Και να στείλει την Αγροφυλακή να φυλάει τα ρέματα, την Αστυνομία να παραμονεύει στους κάδους σκουπιδιών και το Λιμενικό στα βραχάκια;

Μήπως είναι καλύτερα να ορίσει μια, δυο, πέντε ημερομηνίες τον χρόνο οπότε ο ευαισθητοποιημένος κάτοχος των επικίνδυνων υλικών θα μπορεί να τις αποθέτει σε ελεγχόμενες και ασφαλείς συνθήκες, ώστε με ευθύνη και έλεγχο του σύγχρονου κράτους να καταστρέφονται;

Και οι γεωπονικοί σύλλογοι, τα μαγαζιά, οι συνεταιρισμοί να συνεργάζονται στο ενδιάμεσο διάστημα για την συγκέντρωση και ασφαλή φύλαξη των προς καταστροφή φυτοφαρμάκων;

Ποιος θα πληρώσει το κόστος; Αυτός που έχει και την ωφέλεια από την μη διασπορά ρυπαντών στο περιβάλλον: ΟΛΟΙ μας.

Αυτή την στιγμή τρέχουν προγράμματα ασφαλούς απόσυρσης των συσκευασιών των φυτοφαρμάκων και αγνοείται το υπαρκτό πρόβλημα της ανυπαρξίας πρόβλεψης για ασφαλή απόσυρση του περιεχομένου.

Όπως σε άλλες περιπτώσεις (μπαταρίες, λαμπτήρες, ορυκτέλαια, ελαστικά) δημιουργούνται αντίστοιχες δομές και το κόστος απόσυρσης των προϊόντων ή των συσκευασιών επιμερίζεται στους καταναλωτές, έτσι πρέπει να γίνει και με τα φυτοφάρμακα. Και να μην αφήνουμε την καυτή πατάτα στα χέρια του τυχαίου κατόχου και τον βάζουμε στον πειρασμό να πρέπει να διαλέξει μεταξύ της τσέπης του και του περιβάλλοντος.

Β) Μια δεύτερη και πιο ειδική περίπτωση είναι τα φυτοφάρμακα που βρίσκονται ακόμη στο κύκλωμα διακίνησης και πλησιάζουν στην λήξη τους ή έχουν λήξει ή αποσύρονται.

Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη οργανωμένης αντιμετώπισης των θεμάτων αυτών, από ένα κράτος μέλος της ΕΕ και από ένα κλάδο που (δικαιολογημένα) συμμετέχει σε κάθε στάδιο διακίνησης με ένα σωρό επιστήμονες-μέλη του.

Σύμφωνα με τα ισχύοντα, ο κάτοχος των φυτοφαρμάκων που πλησιάζουν στην λήξη το μόνο που μπορεί να κάνει είναι είναι να εύχεται να υπάρξει κάποια προσβολή ώστε να καταναλωθούν. Στην περίπτωση που δεν πιάσουν οι προσευχές του και επέλθει το μοιραίο (η λήξη) πρέπει να τα καταστρέψει και να επωμιστεί και το κόστος αγοράς και το κόστος καταστροφής!

Με άλλη ανάγνωση, πιο υποψιασμένη, δίνουμε στον κάτοχο κίνητρο να "ανακαλύψει" ανάγκες χρήσης τους (συμπτώματα, αρρώστιες, κινδύνους που απαιτούν προληπτική εφαρμογή ή/και υπερδοσολογία κλπ).

Τι μπορεί να γίνει; Να θεσμοθετηθεί διαδικασία επιστροφής και αντικατάστασης στους προμηθευτές, ακριβώς όπως γίνεται και με τα ανθρώπινα φάρμακα.

Το κόστος; Αφού δεν θα δεχτούν να το πληρώσουν οι Γερμανοί, να το πληρώσουν όλοι οι χρήστες. Γιατί το κόστος διαφύλαξης του περιβάλλοντος (και της δημόσιας υγείας) δεν είναι καθήκον μόνο του μαγαζάτορα που έχει στο ράφι ένα φυτοφάρμακο. Είναι και της εταιρίας που το παρασκευάζει, είναι και του αγρότη που το χρειάζεται, είναι και του καταναλωτή που το “τρώει”.

Όσο το Υπουργείο (πολιτική ηγεσία και υπηρεσιακοί παράγοντες), οι εταιρείες εισαγωγής και ο σύνδεσμός τους και οι φορείς των γεωτεχνικών (ΓΕΩΤΕΕ και Σύλλογοι) κρύβουν τα παραπάνω υπαρκτά προβλήματα κάτω από το χαλί, μου δίνουν το δικαίωμα να υποθέσω ότι αυτό γίνεται από ταπεινά ελατήρια.

Κάποιοι δεν θέλουν να επωμιστούν το κόστος που τους αναλογεί και κάποιοι συνεχίζουν το σπορ του αγροτοπατερισμού, έχοντας πρωταρχικό τους μέλημα να κανακέψουν και να “προστατέψουν” τους αγρότες σαν να πρόκειται για τα αδύναμα και ανώριμα παιδιά.

Και το περιβάλλον (Μιχάλη); Η δημόσια υγεία; Τα δικά μας παιδιά ποιος θα τα προστατεύσει;

Με θερινούς χαιρετισμούς

Τι να σας λέω τώρα ... (με υστερόγραφο)

Τι να πρωτοθυμηθώ:

Τότε που μου είχαν επιτεθεί 756 Ρωμαίοι και πολεμούσα έξι μερόνυχτα, χωρίς στάση ούτε για κατούρημα!

Που είχε φάει φασόλια ο Οβελίξ, ρίχνει μία και βρέθηκα στην Κρήτη και έπρεπε να γυρίσω κολυμπώντας!

Που ήμουνα τριάμισι χρόνια στο συμβούλιο του χωριού και κατάλαβα ότι δεν μου πήγαινε στα τριάμισι χρόνια...

Που κάθε τέσσερα χρόνια σχηματίζονται (μαγικά) όλες οι απαντήσεις στο μυαλό μου (ποιοί είμαστε, που πάμε κτλ) αλλά (εξίσου μαγικά) εξατμίζονται μέσα σε ένα μήνα!

Που σκεφτόμουν τις προάλλες πόση φτώχεια και δυστυχία υπάρχει τον κόσμο (και ότι καλύτερα να είσαι πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και ασθενής)...

Τι να σας λέω και να σας κουράζω βραδιάτικα...

Αλήθεια! Σας είπα ότι είμαι υποψήφιος για αρχηγός του χωριού;

ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ δαγκωτό!

Ας γέμισαν τα ιντερνετιανά (όπως λέμε ερτζιανά) με διακηρύξεις, προκηρύξεις και αποκηρύξεις.

Ας γύρισαν στο μαντρί οι κουρασμένοι.

Ας τζιχαντάρουν οι επιφώτιστοι.

Εμείς εδώ, ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ δαγκωτό!

Και αν θέλετε και λόγο, ακολουθεί:

.